O książce: 1999 / Społeczność pangalaktyczna przeżywa kolejny kryzys zrozumienia. Tym razem miał do czynienia z agresywną cywilizacją, która nie nawiązała żadnych kontaktów, psychologicznie wydawała się całkowicie obca wszelkim normom, na podstawie których stworzono Bractwo. Dzikusy, które zaledwie kilka wieków temu poleciały w kosmos, niszczą stacje orbitalne i statki towarowe, sterylizują powierzchnię zamieszkałych planet, sieją terror na ruchliwych autostradach... A najważniejsze i najbardziej zaskakujące jest to, że nie motywują swoich działań w jakikolwiek sposób. Wojna jako „kontynuacja polityki innymi środkami” najwyraźniej nie ma z tym nic wspólnego, w wyniku swoich działań agresorzy nic nie zyskują, a wręcz przeciwnie, wiele tracą: sojuszników, partnerów, szacunek ze strony innych; rasy... To jest rozlew krwi dla rozlewu krwi, bezsensowny i niewytłumaczalny. Bractwo Galaktyczne, a przede wszystkim Konfederacja Ziemi, która stała się głównym celem, staje przed trudnym wyborem: albo stłumić wroga brutalnymi metodami, niszcząc jednocześnie wielu cywilów, albo kontynuować próby zrozumienia logiki jego działania, folgując w ten sposób terrorystom. Tak, Bractwo jest w stanie zmiażdżyć zarozumiałych przybyszów jednym ruchem, ale oznacza to zrobienie gigantycznego kroku wstecz, od przyjaźni i wzajemnego zaufania cywilizacji Bractwa do rządów siły. Naturalnie Konstantin Kratow, jeden z czołowych galaktycznych dyplomatów, nie może trzymać się z daleka od tego konfliktu.